Waarom doen mensen dit?!

Daar zijn wij weer met waarschijnlijk onze laatste blog vanuit Suriname. Na onze laatste blog hebben wij onze stage afgerond en afscheid genomen iedereen daar. Ook hebben wij nog wat kleine souvenirtjes gekocht voor wat gezellige mensen thuis. Voor de rest gaat deze blog over onze trip naar de fredberg. Deze berg is nog maar recentelijk (2013 als ik het goed heb) ontdekt door Fred Pansa en sindsdien gaan en trips naar toe. Hierbij loop je de berg op en slaap je daar ook midden in de jungle/ bovenop de berg in je hangmatje.

Wij waren dus op zondag vertrokken richting de berg. Om half 8 zouden wij opgehaald worden, dit werd al gauw een Surinaamse half 8 dus het was zon 10 voor 8 voordat wij echt vertrokken. Onderweg hebben wij nog een aantal stops gehaald om boodschappen te doen. Ook zagen wij onderweg een grison oversteken. Dit diertje laat zich niet graag zien en het was dus best bijzonder dat wij die zagen. Ook moesten wij heel even stoppen voor een overstekende leguaan die na wat getoeter toch maar door liep. Na zon 3,5 uur in de auto waren wij aangekomen in de jungle bij het basiskamp. Onderaan de berg is er een soort bungalowpark gebouwd. Hier kunnen gasten, toeristen en het personeel slapen. Er is een klein beekje en om je heen hoor je al snel de hoeveelheid dieren.

Er is toen besloten om die naar een grot te lopen en dat wij daar zouden slapen. Dit was ongeveer 2 uur lopen en met onze volle rugzakken gingen wij dus de jungle in. Als je denkt van; 2 uur lopen is toch niet zo heel zwaar. Dat viel ook wel mee. Helaas is het enorm warm en een hele luchtvochtigheid waardoor je toch nog wel een beetje uitgeput en vooral heel bezweet aan kwam bij onze slaapplek. De enorm zware rugzakken hielpen ook niet. Over het algemeen was het niet enorm zwaar dus maar het waren soms nog wel steile stukjes omhoog. Onderweg hebben wij hier nog een blauw ei gezien van een grote ani. Ook hebben wij een bruine kapucijnsaap zien slingeren en hebben wij in de verte ara’s en spidermonkeys gehoord. Van dichtbij hebben wij helaas alleen een bladpad gezien. Deze was dan wel heel goed gecamoufleerd waardoor het nog lastig was die te spotten. Een van onze gidsen was nog ‘even’ de berg opgelopen om wat vis voor ons te halen die daar was. Eenmaal aangekomen in de grot hebben wij onder het genot van voorbijvliegende vleermuizen een rondleiding gekregen in de grot en hebben wij onze hangmatten opgehangen. Het toilet was vlakbij, namelijk links van de grot in het bos. Het avondmaal bestond uit vis met kousenband en rijst. We hebben maar heel veel water erbij gedronken omdat wij ook flink veel hebben gezweet. We zijn vroeg gaan slapen aangezien het ook al heel vroeg donker werd.

De volgende dag zijn wij wakker geworden met oerwoudgeluiden om je heen. Toch wel special ook al heb je het meerdere keren meegemaakt. Toen het eenmaal licht hebben wij ontbeten en zijn wij al op tijd weer gaan lopen. We zijn nog naar een andere grot gegaan waar wij ook echt in moesten kruipen aangezien de opening niet enorm groot was. Hierbinnen was dan een grote ruimte met een enorme stinklucht van alle vleermuizen die daar meestal verblijven. We hebben weer zon uur gelopen naar de top van de berg en dit was nog best steil. De klim was verdeeld in 3 delen. Het eerste deel was een lang stuk dat niet heel steil was. Het tweede deel was enorm steil en dit voelde je dan ook zeer goed in je benen. Het derde deel was weer minder steil en ook niet enorm lang. Op de top hebben wij meteen onze tassen weggezet en hebben wij na wat uitgerust te hebben de uitkijk punten bekeken. Vanuit deze kale plekken heb je een prachtig uitzicht over het bos. Een van deze uitkijkpunten was richting het noorden, de andere ongeveer op het zuiden. Het noordelijke uitzichtpunt was enorm steil dus mocht je toevallig je telefoon laten vallen, zou er een grote kans zijn dat je die niet meer tegen zou komen. Hier hebben wij een arend maar ook een Ara over zien vliegen. Helaas hadden wij de verkeerde lens op de camera waardoor wij geen foto hebben kunnen maken. Na de lunch met pasta en tonijn hadden wij weer voldoende energie om heel de dag over de jungle heen kunnen kijken. Behalve het uitzicht is er niet enorm veel te doen en moet je dus jezelf vermaken. Hoe wij dit hebben gedaan is door kleine stukjes hout naar voorbijlopende rotshagedissen te gooien. Deze hagedissen lopen elke keer een klein stukje om dan vervolgens als ze stilstaan te gaan knikken. Na deze geobserveerd te hebben zijn wij wat gaan dutten en hebben wij gekeken naar de uitzichten. Helaas hebben wij de zonsondergang niet kunnen zien aangezien het enorm bewolkt was. Ook geen sterrenkijken dus en we zijn dus alweer redelijk op tijd naar bed gegaan.

De derde dag zijn wij wakker geworden met regen en hebben wij na de mislukking met de zonsondergang ook geen zonsopgang kunnen bekijken. Na wat langer te hebben blijven liggen in de hangmatten hebben wij na het eten maar weer een bezigheid gevonden. Wij hebben weer wat rondgekeken vanaf de berg. Hier heeft Eileen een vogel gespot en een foto van gemaakt. Toen er later werd ingezoomd bleek deze vogel een rood met blauwe ara te zijn. Uiteindelijk hebben wij dan toch de foto, helaas van toch heel ver weg. We hebben ook nog de rotshaan gespot. Deze cock of the rock (zo wordt hij ook wel genoemd) is een hele kleurrijke vogel die danst als ze willen paren. Om deze reden is er ook momenteel een team van BBC om hiervoor planet earth te filmen. Terug naar beneden kwamen wij deze mensen ook tegen met een enorme rugzak met een camera erin. Deze mensen slapen op het basiskamp en lopen elke dag de berg. Hier zitten ze dan 8 tot 10 uur lang per dag in een zelfgebouwd hutje met bladeren er overheen in de hoop dat de vogels voorbijkomen en ook gaan dansen met elkaar. Wij hebben op de weg terug nog een knoflookliaan gezien die ook enorm ruikt naar knoflook. Deze wordt gebruikt voor rituelen in het binnenland. Ook hebben wij nog een zijdeaap gezien en toekans gehoord.

Teruggekomen op basiskamp hebben wij pompoensoep gegeten (wat zal elly toch trots zijn op haar kleine jongen) en zijn wij om de tijd te doden gaan vissen. Hier heeft vooral Eileen blijkbaar talent voor. Eileen had enorm veel vissen terwijl Marten er met een royale vangst van 1 klein visje er mee af kwam. Uiteindelijk hadden wij die dag zon 30 visjes gevangen. Voor geïnteresseerden hebben wij nog opgezocht wat voor vissen dit waren. Voor vele hebben wij alleen de wetenschappelijke naam kunnen vinden. De vangst bestond uit moenkhausia chrysaryrea en een Guianacara owroewefi (ook wel krobia genoemd). Het avondeten bestond uit bami en we hebben even gepraat met de filmcrew. Die avond zijn wij nog een avondwandeling gaan maken om te kijken of we nog wat hebben kunnen spotten. Hier hebben wij veel kikkers gezien en een schildpad. Ook heeft Dick (onze eigen gids, bioloog en Freek vonk) een grote libel gevangen. Een prachtboomkikker, reuzenboomkikker, savannepas, gewone Surinaamse boomkikker, zuid Amerikaanse makikikker, gestreepte bruine boomkikker en een Boliviaanse fluitkikker was de kikker vondst. Helaas (of gelukkig) hebben wij geen slangen kunnen vinden.

We hebben die nacht geslapen in een bed en hebben en hebben een ochtendwandeling gemaakt. Hierbij hebben wij nog wat bruine kapucijns apen gezien en een aantal vogels. Om de tijd te doden terwijl wij aan het wachten waren op onze rit terug zijn wij nog gaan vissen en is Eileen nog aangevallen door een vuurmeerval. Om toch nog te winnen hebben wij deze daarna maar opgegeten samen met een aantal van de andere gevangen vissen. We zijn uiteindelijk er wel achter gekomen dat Marten toch niet een enorm talent is qua vissen vangen. Na een rit van weer 3,5 uur terug zijn wij weer in de enorm luidruchtige stad teruggekomen. Wat is het toch een enorm contrast.

De dagen totdat wij terug vliegen gaan wij besteden aan wat vakantie houden in de stad. Wij gaan nog een mixology class doen bij het rumhuis en nog wat andere kleine dingen. Voor ons zit de tijd in Suriname er nu echt bijna op. Wij vliegen over 5 dagen terug naar Nederland en dan zal ook al weer snel het dagelijkse leven daar beginnen. Voor nu nog maar even ons hier vermaken.

Laatste week stage

Na het lange wachten van de vorige blog zullen wij jullie dit keer verblijden met een nieuw verhaaltje.

De laatste blog eindigde met het vertrek van Ben en Elly. Dit vertrek hebben wij moeten verwerken met een weekend vol slaap. Zondag op maandag nacht voelde Eileen zich erg beroerd en is maandag ochtend dan ook gelijk naar de huisarts gegaan. Hier werd gedacht aan een blinde darm ontsteking en werd ze doorgestuurd om een echo te laten maken. Gelukkig waren er geen gekke dingen te zien op de echo en werd ze met een a4’tje met de uitslag weer terug gestuurd naar de huisarts die vervolgens pijnstillers voorschreef.

Verder hebben wij afgelopen weel op stage ons eindverslag nog verbeterd en een voorschrift van onze opgestelde methodes geschreven. Deze week zullen wij onze methodes uit gaan proberen met monsters en is vrijdag alweer onze laatste dag stage in Suriname.

Donderdagavond zijn wij bij Tori Oso gaan eten. Dit is een restaurant met voornamelijk grote hamburgers op het menu. Eileen heeft er een enorme t-bone steak gegeten terwijl Marten zijn vetreserves zat aan te vullen met een hamburger met garnalen en bacon. Dit is al snel weer omgedoopt tot een van favoriete restaurants in Suriname en is het jammer dat we pas zo laat achter dit bestaan zijn gekomen.

Ook is ons zwembad al enkele weken kapot en besloot Eileen dat het wel tijd was voor wat verkoeling. Zo gezegd zo gedaan, hup naar de Kirpalani om een kinderzwembadje te halen. Ook besloot Eileen dat het tijd was om haar oor te laten piercen. Dus vanaf vrijdag gaat zij door het leven met twee extra gaatjes in haar oorlel. Van het zwembad heeft Eileen zij zaterdag lekker gebruik van gemaakt. In de avond was er een 'Talking Prints' uitverkoop bij Zus & Zo. Talking Prints is een merk voor tassen en allerlei prullaria gemaakt door vrouwen uit het binnenland. Hier hebben wij voor een prikkie dan ook wat tasjes gehaald.

Geen zin hebbende om ons weer een hele dag te vervelen zijn we zondag naar de film geweest. We waren hier veel te vroeg omdat we dachten dat de omliggende winkels wel open zouden zijn. Nou niet dus. Dan maar nog wat drinken bij de mac, geld pinnen en spelletjes spellen in de Arcade van de bioscoop. Eileen was blij om eindelijk StarWars te zien, Marten wat minder omdat het net iets te koud was om lekker te slapen en de stoelen waren net iets te smal om lekker te liggen.

Mentaal bereiden we ons al voor op de klim van de Fredberg die dit weekend plaats zal gaan vinden. De planning was om na de Fredberg naar de Kaieteur watervallen te gaan in Guyana, maar omdat de vreemdelingen dienst zo traag is en na 5 maanden nog steeds geen werk van onze aanvragen heeft kunnen maken is dit geen optie tenzij wij bij het verlaten van het land al onze documenten meenemen en bij binnenkomst een toeristen kaart kopen. De trip naar Guyana plus een toeristenkaart wordt dan ook wel een aanslag op de portemonnee. Door de onzekerheid of we dan echt wel het land kunnen verlaten en weer terug in kunnen hebben wij gekozen om deze trip niet te doen en zijn wij nog op zoek naar iets anders.

Er zijn deze blog geen foto's omdat er vrij weinig fotografeerbaars is gebeurd.

Kerst met tropisch weer

Om te beginnen een gelukkig nieuw jaar voor iedereen en de beste wensen!

Ondertussen is het al een tijdje geleden dat we iets hebben geschreven dus hierbij een update. Het laatste wat wij geschreven hebben is de barbecue op Ayo beach en dat de ouders van Eileen weer naar Nederland waren vertrokken. Weer een aantal weken verder zijn het volgende stel ouders alweer gearriveerd en is het ook weer bijna tijd voor die om weer terug te gaan.

In de tussentijd hebben wij qua trips niet enorm veel uitgevoerd. Op stage was het belangrijk om nog wat dingen af te ronden zodat wij ons stageverslag al in concept in konden leveren bij het laboratorium in Suriname. Dit was nog wel een stressvolle periode omdat we tijdens onze loop van onze stage door tussenkomst van andere projecten die prioriteiten hadden op het lab wat minder ver waren dan we hadden willen zijn. Ook moesten wij tijdens deze periode ook nog een presentatie voorbereiden over ons project hier op het lab. De kennis over HPLC is hier niet groot aangezien je hier pas er mee leert te werken als je op het lab komt en dus amper er les over krijgt tijdens de opleiding. Hier hebben we dus eerst een deel basistheorie moeten geven om vervolgens door te gaan naar onze resultaten. De dag voordat we ons stageverslag in moesten leveren crashte Eileen haar laptop en hebben we in totaal 4 uur besteed aan het herstellen van de laptop zonder dat het hele verslag zou verdwijnen. Het internet is hier namelijk niet van de kwaliteit die het in Nederland is (je zou het enorm slecht kunnen noemen) en daarom had Eileen haar drive uitgezet bij aankomst waardoor ze geen backup had van alle documenten. Gelukkig is dit achteraf goed gekomen en is uiteindelijk alles op tijd ingeleverd.

Buiten stage om hebben we het rustig aan gedaan. We zijn een keer naar spontaan naar de Jumanji in de bioscoop gegaan. Voor Marten was het verhaal al bekend want die had de originele film uit 1995 al een aantal keer gezien maar voor Eileen was dit nieuw. Dit was voor Marten ook de eerste keer in de bioscoop in Suriname en dit was dan ook weer een belevenis door de constante reacties uit het publiek. Als ze hier iets grappig vinden (ook al is het maar een heel flauw woordgrapje) gaan ze helemaal los. Ze leven dus erg mee met de film. De rest van onze tijd hebben we besteed aan veel rusten en zijn we nog een aantal keren uit eten gegaan.

Op de avond van 24 december zijn de ouders van Marten aan gekomen in Suriname. Voordat die bij het hotel waren was het al half 1 dus deze hebben wij pas op eerste kerstdag gezien. Hier hebben we wat door de stad gewandeld maar veel was er niet te beleven aangezien heel veel dingen gesloten waren. Hetzelfde geld voor tweede kerstdag. We hadden voor beide dagen geregeld dat we ergens konden eten zodat we niet met 2 boterhammen in het hotel aan het dineren waren. De 27^e zijn ze naar het binnenland vertrokken om in Kninipaati te relaxen terwijl wij nog gewoon stage moesten lopen aangezien wij geen vakantie hebben. Wij hadden in die tijd op stage nog een jaarafsluiting. Dit gaat er alleen heel anders aan toe dan in Nederland. Waar je in Nederland bij een jaarafsluiting of borrel meestal een drankje gaat doen en er een beetje wat te snacken qua borrelnootjes of chips bij staat is dat in Suriname net andersom. Iedereen brengt eten mee waardoor er veel te eten is (bara, saoto soep, cake etc. etc.). Ook zijn er dan in totaal 4 flessen frisdrank en nog wat sap voor zon 15 personen. In plaats van te praten moest iedereen iets presenteren of een act voor doen. Een hele happening dus.

Toen Ben en Elly terugkwamen uit het binnenland zijn we uit eten gegaan en op tijd naar bed gegaan want de volgende dag stond alweer de dolfijnentour op het programma. Hier zijn we dolfijnen gaan spotten, naar braamspunt gegaan (het zowat enige echte strand in Suriname, ligt aan de zee/oceaan), heel even gekeken in een vissersdorp, een plantage bezocht, door Nieuw-Amsterdam (fort) gelopen en zijn we geëindigd op een personeelsfeest van een bedrijf dat een feestlocatie dat afgehuurd. Van de dolfijnen hebben we prachtige foto’s kunnen maken want ze waren veel aan het springen. In Braamspunt waren we weggespoeld door de krachtige golven door het opkomende water aangezien het vloed werd. Bij de plantage hebben we 4 dagen oude kittens gezien en vastgehouden. Net als een schildpad en een kaaiman. Ook hebben we daar wat geleerd over de geschiedenis van plantage Rust en Werk. Daarna zijn we nog snel even door Nieuw-Amsterdam gelopen maar hier was ook veel dicht door de tijd van het jaar. Op de weg terug zag onze gids nog een feestje van een welgestelde neef van hem. Hij was een belangrijk persoon binnen dit bedrijf dat feesten organiseerde en hij nodigde ons uit om ook even te kijken. We hebben hier wat gegeten en gedronken maar moesten snel weg omdat het eb werd waardoor de boot bijna kwam vast te liggen. Het was niet van lange duur maar we hebben wel een Surinaams feest meegemaakt.

Oud en Nieuw hebben wij vooral met zijn 4en gevierd. We waren ’s middags de stad in geweest en hebben hier nog wat sfeer geproefd en een gedeelte van de pagara estafette meegemaakt. Dit zijn heel veel 1000 (of meer) klappers. Deze matten worden gesponsord door bedrijven of winkels en dit roepen ze dan om. Het weer was alleen niet zo geweldig en door de regen en de enorme drukte in de stad zijn wij dan dus ook bij ons thuis gaan zitten. Hier hebben wij met de top 2000 op de achtergrond die af en toe weg viel door de slechte verbinding een spelletje gespeeld. Na wat phoulourie (zoek maar op) te hebben gebakken als alternatief op oliebollen hebben we gebarbecued en om Nederlandse tijd 12 uur nog wat belletjes gepleegd om vervolgens rustig het Surinaamse 2018 in te gaan. We hebben het vuurwerk bekeken en toen het wat rustiger was hebben we geprobeerd een taxi aan te houden zodat Ben en Elly terug konden naar het hotel. Dit was nog lastiger dan we dachten aangezien alle telefooncentrales van de taxi’s vrij hadden. Uiteindelijk hebben ze ongeveer het dubbele moeten betalen (dit viel nog reuze mee qua prijs voor oud en nieuw blijkbaar) maar waren ze op tijd weer thuis. Zo hebben wij in Suriname wat van de Surinaamse manier meegemaakt en hebben we rustig met elkaar het jaar afgesloten. Ondertussen zijn Martens ouders naar Bigipan geweest terwijl wij op stage waren. Bij terugkomst hebben we nog een wandeling door de stad gedaan waarbij we de houten kathedraal hebben bekeken en in fort Zeelandia zijn geweest. We hebben nog wat souvenirs ingeslagen voor het thuisfront. Vandaag is de laatste dag dat Ben en Elly hier zijn dus we gaan na stage nog even daarheen om samen wat te eten zodat ze met een volle Surinaamse buik terug kunnen naar Nederland.

Voor ons is het nog 2 weken stagelopen en ook voor ons komt dus het einde van onze tijd hier in zicht. We zijn bezig met nog wat trips te plannen voordat we teruggaan naar Nederland zodat we dit kunnen doen in de anderhalve week die wij hier nog vrij hebben. We vliegen de 30^e weg uit Suriname en landen de 31^e weer op Schiphol. Nog genoeg om naar uit te kijken voor ons dus.

Door de trage internet verbinding in Suriname kunnen wij helaas niet alle foto's die we zouden willen delen op deze blog uploaden. Onze excuses.

Druk, druk, druk

Daar zijn we weer, ruim twee weken verder. Twee redelijk intensieve weken.

Na de terugkomst van Blanche Marie waren we beide nog er moe van deze trip. We hebben dan ook bijna elke dag een middagdutje gedaan. Donderdag kwamen mijn ouders aan op Zanderij en had ik kunnen regelen dat ik mee kon naar het vliegveld om ze op te halen, dit was voor hun een grote verassing. Het wachten op het vliegveld duurde natuurlijk weer heel lang, omdat ze aardig traag zijn bij de douane en mijn ouders ook nog hun koffer kwijt waren (deze was achteraf gewoon ergens langs de zijkant geplaats door andere mensen). Eenmaal in de aankomsthal was ik nog maar een van de weinige mensen die hier stond te wachten en hadden ze het al aardig snel door, maar konden het nog niet echt geloven dat ik mee was gegaan. Eenmaal terug in het hotel hadden ze besloten dat ze toch nog wel honger hadden en is Marten ons met de taxi op komen halen om door te gaan naar Bar Zuid. Dit vonden ze zo lekker dat hier in de afgelopen twee weken aardig veel is gegeten. Vrijdag ben ik dan ook na stage met mijn ouders de stad in geweest om ze het een en ander te laten zien. Zaterdag was het ‘Srefidensi’ ofwel onafhankelijkheids dag in Suriname. Dit werd dan ook uibundig uit gepakt met kraampjes in de Palmentuin en vele festiviteiten in de stad. Het grote feest was dit jaar in Brokopondo waar het defilee werd gehouden. In de middag hebben wij dan ook even de stad door gelopen en hebben wij lekker gesnoept bij Zus & Zo. We zijn deze avond weer vroeg naar bed gegaan aangezien er de volgende dag een lange reis voor de boeg stond om naar BigiPan te gaan.

Zondagochtend zijn we met zijn vieren vertrokken naar BigiPan, na wat tegenslagen waren we uiteindelijk rond 3 uur gearriveerd in onze Lodge op BigiPan. BigiPan is een groot natuurgebied dat ooit is overstroomd door een springvloed en nu dus vol staat met zout water uit de zee. Na een lunch in de lodge ging de eerste vogelspotsessie beginnen. Dit was een groot succes want er waren veel vogels die hun slaapplekje op gingen zoeken. Veel Rode Ibissen en Flamingo’s dus. Na het avondeten zijn we nog kaaimannen gaan spotten. Echter is dit niet gelukt, ook al zweert mijn vader dat hij er wel eentje gezien heeft, maar we hebben wel slangen gezien. De volgende ochtend werden we om halfzes al gewekt om naar de wakker wordende vogels te kijken. Ook dit gaf weer mooie plaatjes. Hierna is ook nog een kort modderbad geweest. Na wederom een lange toch naar huis hebben we nog lekker ergens gegeten en moesten wij ons al snel klaarmaken voor de volgende dag op stage.

Deze week zou ik namelijk mijn project zo goed als afronden met de gekregen spullen uit Nederland, dus hier is de rest van de week mee gevuld geweest. Het volgende weekend stond ook al weer vol gepland. Zaterdag zijn we met zijn alle naar plantage Peperpot geweest. Voor het bereiken van Peperpot hebben we nog aan de overkant gestaan van de ‘platte brug’, dit was waar vroegen de bootjes vanaf waterkant arriveerde om op Commewijne te komen. Hier ware hele schattige kittens die natuurlijk ook gekroeld moesten worden. Op Peperpot zelf hebben we een rondleiding gehad over de oude koffie en cacoa plantage en ook nog wat aapjes gespot. Ook zijn we naar de oude voorkant van de plantage geweest om hier in de oude fabriek te kijken hoe de koffie werd verpakt.

Zondag zijn we de hele dag wezen varen. De dag begon met het spotten van dolfijnen. Dit waren er dit keer heel veel en ook waren er een aantal kleintjes die graag hun kunstjes aan ons wilde laten zien. Dit gebeurde echter allemaal zo snel dat het moeilijk bij te houden was met de camera. Na de dolfijnen werd de toch voortgezet richting plantage Rust en Werk. Op deze plantage kregen wij een rondleiding en hier hadden ze ook wilde Kaaimannen die opgevangen werden, schildpadden en ook tot onze verblijding ook kittens. Na Rust en Werk zijn we doorgevaren naar de plantages Frederikshoop en Margreta. Hier waren de oude koloniale huizen opgeknapt en omgetoverd tot een soort groot resort. Als laatste zijn we langs Nieuw Amsterdam gevaren. We waren hier al best wel moe dus zijn we hier niet erg lang gebleven. Eenmaal terug varende naar Waterkant wilde mijn vader nog graag lang het scheepswrak in de rivier varen dus hebben we dit ook nog gedaan.

Maandag, dinsdag en woensdag gingen mijn ouders naar Anaula dus kregen Marten en ik de mogelijkheid om deze dagen in het hotel te verblijven. Hier hebben we het dus ook goed van genoten en hebben we ook heerlijk geslapen op een goed bed.

Op stage zijn we begonnen met het afmaken van Marten zijn onderzoek gekoppeld met onderzoek naar cholesterol. Verder ben ik meestal na stage nog naar mijn ouders bijvoorbeeld de stad in geweest. Zaterdag zijn mijn ouders weer terug naar het koude Nederland gegaan en zijn Marten en ik naar een BBQ geweest langs de Suriname rivier. Nu dus weer even twee weekjes rust en daarna komen de ouders van Marten alweer.

Blanke Marie?

Hier is het dan weer. Het moment waar jullie natuurlijk allemaal op zitten te wachten. Een nieuwe blog.

Wat wij in de vorige blog vergeten waren te vermelden was dat wij 5 november nog naar de indofair zijn geweest. Dit evenement wordt jaarlijks gehouden om de migratie van Indonesiërs (voornamelijk Javanen) naar Suriname te vieren. Hierbij waren er veel etenstentjes en wat kraampjes met kleding en prullaria. Ook was er ’s avonds nog een voorstelling van verschillende scholen met dans, muziek en demonstraties van de vechtsporten.

Door de weeks zijn wij nog steeds bezig met stage en nu krijgen wij het idee dat we stappen beginnen te maken in het project. Het gaat beter dan de weken hiervoor en dit is natuurlijk fijn voor ons.

De vrijdag na de indofair (10 november) zijn wij met wat huisgenoten naar de Float-in geweest. Dit was in een zwembad en hier werd ’s avonds op een groot scherm een film laten zien. Dat dachten wij tenminste. Het zwembad was er zeker maar het grote scherm bleek gewoon een laken te zijn die werd opgehangen. Wel kregen wij een overheerlijke kaaiman hamburger! De film die werd gedraaid was 47 meters down. Deze film was niet heel spectaculair maar viel binnen het thema water. We hadden toch meer op finding dory gehoopt maar je kan niet alles hebben.

Gedurende de week hadden we al vernomen dat Nick en Simon in Suriname waren voor de opnames van hun nieuwe tv programma (en om stiekem bekender te worden hier). Ze gaven dan ook een gratis concert bij ’t Vat en hier zijn wij naar toe geweest. Eileen had haar pretpet helaas thuis laten liggen dus die had er niet zo veel zin in en is dan ook vroeg naar huis gegaan. Marten vond het wel gezellig dus die is wel gebleven. Nick en Simon zongen liedjes samen met plaatselijke bekende artiesten die wij dan totaal niet kende, maar het zorgde wel voor een speciale vibe. Aangezien Marten later thuis kwam heeft hij heerlijk uitgeslapen terwijl Eileenin haar eentje naar fort Zeelandia ging voor de tour die daar werd gegeven. Vervolgens is ze bij ’t Vat nog Max Verstappen gaan kijken.

In Suriname is Marten andere stagiaires tegengekomen die basketballen en hij is dus Maandag met hun naar een training gegaan. Aangezien hij al bijna zon 1,5 jaar amper tot niet heeft gesport heeft hij de halve week nog spierpijn gehad maar hij wil dit wel blijven doen en het was ook zeer gezellig.

Afgelopen weekend zijn wij naar Blanche Marie geweest. Dit is een waterval die helemaal in het binnenland ligt. De reis met de bus was 8 uur heen en we vertrokken ook ’s avonds om de nacht door te rijden. Dit kwam door de kwaliteit van de wegen in Suriname. Dit zijn vooral als je naar het binnenland gaat zandwegen met hobbels en kuilen waardoor je niet lekker door kan rijden. Wel kan je een beetje genieten van het uitzicht. Links en rechts jungle en groen, voor en achter de bus lang uitgestrekte zandwegen. De begroeien dicht bij de weg was dan ook rood/bruin van al het opgestoven zand. Ook was de lucht heel helder en omdat er in de buurt geen lichtvervuiling is, is het ook prachtig om sterren te kijken. Met wat rust en toiletpauzes ondertussen kwamen we ’s ochtends aan bij de watervallen. Hier zijn we rondgelopen en hebben wij onder de watervallen gestaan. Omdat het nog net droge seizoen is, is dit mogelijk. Volgende maand is dat waarschijnlijk niet meer mogelijk en zelfs gevaarlijk door de hogere waterstand en hardere stromingen. Die avond zijn wij redelijk op tijd naar bed gegaan aangezien wij in de bus amper hebben kunnen slapen. De dag daarna zijn wij naar Apoera vertrokken met de bus. Dit is een dorpje dat grenst aan de rivier waar aan de overkant Guyana ligt. We hebben maar van een afstandje gezwaaid. Hier vlakbij is een haven waarvan uit er vracht en goederen (vooral boomstammen) richting Nickerie gaan. Vroeger werd dit nog gedaan met de trein en er was bij Apoera dan ook een werkend treinstation dat nog door de Nederlanders was gebouwd. Nu is het al jarenlang niet meer in gebruik en hier zijn wij een kijkje gaan nemen. Het was helemaal verlaten en er stonden alleen nog wat oude locomotieven waar veel al uit was gesloopt. Er komen zo te zien wel vaker mensen die kant op voor het treinstation, getuige de blikjes bier en graffiti aan de muren. Het was een mooi oud gebouw maar ondertussen ook wel een beetje eng aangezien het helemaal was overwoekerd door de natuur en doordat het nu was ingenomen door vleermuizen en bijen. Nadat wij hier foto’s hebben gemaakt zijn wij weer teruggegaan naar het kamp en hebben wij gegeten en weer onder de waterval gestaan. We hebben nog sterren gekeken en een kampvuur gemaakt en gaan slapen. De weg terug was weer precies even lang. Dit was een stuk minder leuk aangezien iedereen al moe was van de trip en omdat we gidsen hebben die af en toen opeens beginnen te schreeuwen. Hierdoor was slapen geen succes.

De avond dat we terugkwamen (rond half 10) was het al laat toen we wilden gaan slapen. Toen we net in bed lagen hoorden wij opeens een knal. Wat volgde waren enorm veel mensen die op straat stonden. Later kregen wij te horen wat er gebeurd was. Hieronder is een link met het rapport van de politie. Het stuk vanaf dat de auto tegen de schutting was gereden was schuin tegenover ons huis.

http://www.politie.sr/voorbereide-roofoverval-kost-een-rover-het-leven/

Afgelopen maandag kwamen onze stagebegeleiders op bezoek en hebben wij gesproken over onze beoordeling en over hoe de stand van zaken is. Die avond hebben wij nog een drankje met ze gedronken en gepraat over onze ervaringen hier in Suriname in een wat luchtigere sfeer. Hier zijn wij ook uitgenodigd voor een college dat ze hebben gegeven op dinsdag waar wij ook heen zijn gegaan.

Morgen komen de ouders van Eileen aan (helaas zonder Mikus) in Suriname. Voor de mensen die niet weten wie of wat Mikus is. Mikus is Eileen haar kat (1 van de 2) die ze toch wel een beetje mist. De komende weken zullen wij dus veel met hun gaan doen en de stad laten zien.

LUIAARD!!!

Hallo allemaal,

We zijn al meer dan twee weken verder in ons avontuur in Suriname en hebben natuurlijk weer het een en ander meegemaakt. Om alle Halloween feestjes te ontwijken, en omdat wij graag nog een keer naar Brownsberg wilden, hebben wij in het weekend van 28 en 29 oktober een trip gemaakt naar Brownsberg en Ston eiland. Brownsberg is een berg in het district Brokopondo en is gelegen aan van Blommenstein stuwmeer. Dit stuwmeer heeft de omvang net zo groot als de provincie Utrecht. Eerst zijn we met de auto de berg opgereden. Dit zou zo’n 13km zijn, maar met de auto die we hadden en de toestand van het wegdek, voelde het eerder als 50km. Na eindelijk de top bereikt te hebben, zijn we lekkere javaanse bami gaan eten en hebben we hierna onze ‘trektocht’ voortgezet. Vanaf de top van de berg zijn we naar beneden geklauterd om de watervallen te bezoeken. Bij de splitsing kon er gekozen worden welke waterval er eerst bezocht werd. Ons werd aangeraden om eerst de Irene waterval te bezoeken, omdat deze het verst weg was en meer de moeite waard was. Na een uur afdalen hadden we eindelijk de waterval bereikt. Er stond gelukkig nog aardig wat water in ondanks het droge seizoen nog gaande was. De terugtocht naar boven was een minder pretje. Het was best wel heel erg steil en heftig voor onze ongetrainde beentjes.

Wederom teruggekomen bij de splitsing besloten Marten en ik toch nog naar de Leo waterval te gaan. Dit was dan ook maar 10 minuutjes lopen, maar niet echt heel speciaal na de Irene. De Leo stond namelijk wel zo goed als droog. Wel hebben we hier ‘kwatta’ apen rond zien slingeren, wat toch wel een beetje special is omdat wij als bewoners van de kwattaweg vaak zo genoemd worden.

Weer op de top van de berg werden wij teruggereden naar Ston eiland. Dit is een soort mini vakantieparkje met allemaal huisjes met kamers, bedden en een keuken. Hier hebben wij dus ook overnacht. De volgende dag stond een bezoekje aan babun eiland op het programma. Op dit eilandje woont één gezin en een familie brulapen. Ook hebben wij hier een luiaard gezien, die ons de hele tijd met een big smile aan het aankijken was. (hoogte puntje van de trip).

Terug van het eiland is er nog even gezwommen en nog een kaartspelletje gespeeld en daarna was het alweer tijd om terug te keren naar Paramaribo om natuurlijk Max en zijn winst te volgen op de laptop.

Ook op stage hebben wij niet stil gezeten. Na een wat mindere week, lees miscommunicatie vanuit het bedrijf en Avans, zijn wij weer verder gegaan met ons project. Momenteel is het de bedoeling dat wij een SOP op gaan stellen. Dit is een validatie methode en een werkwijze voor de onderzoeken die wij uitvoeren. Echter gaat dit nu wel om alleen Vitamine C en de suiker sacharose en niet om de andere vitaminen en suikers, dit wegens gebrek aan deze stoffen. Gelukkig komen onze docenten uit Nederland over een paar weken en die kunnen misschien het een en ander voor ons meenemen, zodat wij ons project ook verder uit kunnen voeren.

Op expeditie!

Hallo vriendjes en vriendinnetjes!

We komen er weer aan! We hebben weer een update over het zweet op onze ondertussen net iets minder blanke ruggetjes. Het weer bericht is nog steeds ontiegelijk warm en soms daarbij ook heel benauwd. Zo’n 34 graden met een gevoelstemperatuur van 38 graden. Wie wil dat nou niet.

Voor zover wij weten is de laatste update die wij hebben gegeven dat Eileen een oorontsteking had en we op expeditie zouden gaan. Beide zijn ondertussen achter de rug. We beginnen ons avontuur op 9 oktober. Marten is 10 oktober jarig en dat hebben wij ook gevierd met avondmaal op de kosten van familie Schapendonk (dank daarvoor) en een nacht in een hotel waar wij eindelijk een goed bed hadden en hebben genoten van de rust van 0 huisgenoten om je heen (donatie van de lieftallige SE van ’t Zelfde). De dag daarna was het dan echt zover. Hij kon er niet aan ontkomen. De tijd tikt door, net als de kunstheup die al besteld is voor Marten. 22 jaar, wat een leeftijd. In Suriname is iedereen 10 oktober vrij. Helaas niet om Marten een knalfuif te geven, maar omdat het de dag van de marrons was. Op deze dag vieren de marrons het einde van de strijd tegen de Nederlanders. In de palmentuin was veel eten, muziek en dans. Wel waren er ook speeches in het sranan (konden wij dus niet verstaan) waar wel af en toe het woord Bakra (blanke nederlander) te horen was. Omdat wij toen ook de hele tijd aangekeken werden tijdens de speeches zijn wij maar iets verder op bij een aantal mensen die aan het dansen waren gaan kijken. Daarna zijn wij met het gehele huis en vluchteling Matthijs gaan eten bij Zus en Zo.

Wij verplaatsen ons naar 13 oktober. Deze dag hadden wij met het huis een partybus afgehuurd om te vieren dat Arda (en Cem) ons zouden verlaten. De bus was misschien toch net iets te vol maar achteraf was het een leuke avond totdat Eileen zich misselijk ging voelen en wij dus relatief vroeg naar huis gingen.

De dag daarna was het zo ver. De dag waar ieder op gewacht had. Eileen voelde zich ondertussen veel beter dan de avond daarvoor. De expeditie kon beginnen. Deze expeditie was een soort schoolkamp idee waar wij spelletjes speelden in teams om punten te verdienen. Dit vond plaats op een resort met een mooi zwembad, overkapping en een ruime keuken. Hier hebben wij voor zon 50 man hangmatten opgehangen. De dag stond dus in het teken van spelletjes waar Eileen haar team 4^e was geworden en het team van Marten 3^e. Net niet genoeg om de dag erna de finale te spelen. Die avond zelf was een feest met iedereen die mee was, wat snel veranderde in een poolparty. Op een toch degelijke tijd van 2 uur lag iedereen netjes in bed. Eileen heeft die avond amper gedronken omdat ze zich nog niet helemaal geweldig voelde en toch flashbacks kreeg als ze ging drinken. De dag daarna was de finale en was het weer tijd om naar huis te gaan. Die avond sliepen wij best vroeg om de volgende dag weer fit op stage te zijn.

Na een lange week stage (toch een dag minder werk omdat het divali was) hadden wij zin om het zwembad in te gaan, maar helaas was de pomp stuk wat ervoor zorgde dat het zwembad eruitzag als ochtendurine (dit is geen grap, het was echt zo geel). Nadat het zwembad leeg was kwam onze huisbaas met borstels, schoonmaakmiddel, eten en een fles borgoe. Wij hebben het zwembad zo goed mogelijk schoongemaakt zodat wij zo snel mogelijk weer kunnen zwemmen. De beloning van de fles borgoe en de bami smaakte naar meer dus gingen wij nog wat drinken in de stad.

Zoals jullie kunnen lezen doen wij doordeweeks niet echt veel omdat wij hard bezig zijn met onze opdracht. In de weekenden doen wij ons best om zo veel mogelijk leuke dingen te doen en voor komend weekend staat de trip naar Brownsberg en Stoneiland op het programma. Dit is een berg waar we opklimmen. Watervallen gaan bezoeken om vervolgens te relaxen in een stuwmeer. Wij hebben er al zin in.

Dit was het dan alweer, Tot de volgende keer maar weer.

BigiPan en Parbonight

Hallo mensen,

Daar zijn we weer.

De afgelopen weken hebben wij niet zo heel veel boeiends gedaan. Vorig weekend zijn we op trip geweest naar BigiPan met aansluitend Surinaams bekendste feestje 'Parbonight'. Vrijdagmiddag om vier uur moesten wij verzamelen bij 't Vat, een restaurant, echter had het net geregent en waren er dus minder beschikbare taxi's. Buiten wachten op de taxi kwam er een assiociale auto voorbij die het blijkbaar erg leuk vond om twee bakra's nat te maken door door een plas te rijden. Hij vond dit zelfs zo leuk dat hij speciaal van de weg ging om door de naast de weg liggende plas heen te rijden. Na meer dan een half uur op de taxi gewacht te hebben konden wij eindelijk door naar 't Vat. Vanuit hier vertrokken twee busjes richting Nickerie. Onderweg naar Nickerie zijn wij nog een aantal keer gestopt om foto's te maken of omdat er weer is iemand moest plassen. Om in Nickerie te komen rij je eerst door vier provincies heen, namelijk Wanica, Saramacca, Coronie en uiteindelijk Nickerie. In Coronie en Nickerie wordt veel rijs verbouwd, dit is dan ook wel te zien aan de grote rijstvelden langs de weg.

Eenmaal aangekomen bij de bootopstap plaats in Nickerie was het ook al bijna negen uur. We moesten hier allemaal de boot in en zouden onderweg naar BigiPan op zoek gaan naar kaaimannen. Eenmaal onderweg moest de boot over een sleephelling getrokken worden dus moest iedereen de boot weer uit en deze slepen. Over de sleephelling kwamen we al snel een grote kaaiman tegen, echter durfde de jongen die de boot bestuurde deze niet zelf te vangen en vaarde we terug naar de sleephelling voor backup van de andere boten. Uiteindelijk was de grote kaaiman allang weg, maar hebben we er nog veel meer gespot en lukte het onze boot niet om er eentje te vangen. Een andere boot had wel geluk en had twee kaaimannen gevangen. Na een zeker drie uur durende boottocht waren we eindelijk aangekomen op onze lodge op BigiPan. Nadat iedereen zijn hangmat had uitgekozen waar hij in wilde slapen kregen we nog ons avondeten. Na het eten is er nog menig kaartspel gespeeld, maar was het toch ook al snel tijd om te aan slapen. Doordat iemand het nodig vond om de zonsopgang te zien, werd iedereen rond zes uur wakker getoeterd door een wekker. In de ochtend stond op de planning om vogels te gaan spotten en een modderbad te nemen. Zo gezegd, zo gedaan.

Rond een uur of twaalf zijn we weer terug gevaren naar het vaste land en met de bus verder gereden naar onze volgende verblijfsplaats in Nickerie zelf. Hier was het de bedoeling dat we allemaal in kleine tentjes zouden slapen, maar dit was niet het geval aangezien er veels te weinig tentjes waren. Als andere optie was er of in een hangmat te slapen of te slapen in een klaslokaal met airco. Nou jullie weten vast wel welke keuze wij hebben gemaakt. Aan het eind van de middag zijn wij naar de Zeedijk gefiets, dit is een dijk aangelegd door de Nederlanders om ervoor te zorgen dat de rivier niet overstroomd. Onderweg was de zonsondergang al mooi te zien, maar toen we aankwamen werd het al erg snel bewolkt en zijn we dus maar met zijn allen in het café aan de overkant gaan zitten. Hier kwamen ook de andere mensen aan die pas op zaterdag zouden komen. Nadat we terug waren gefiets vanaf de zeeduik kregen we eten en konden we kiezen hoelaat we naar Parbonight gingen. Aangezien het op loop en fietsafstand lag kon je zelf bepalen wanneer je ging en hoelaat je terug kwam.

Eenmaal aangekomen op het ParboNight festival zagen we meteen iets wat wij erg leuk vonden, namelijk het sparen van radlerblikjes waarmee je dingen kon krijgen. Met 24 blikjes zou je een hangmat krijgen en bij 14 had je een stoel kunnen krijgen. Deze waren natuurlijk al veel sneller op dan dat wij de blikjes radler genuttigd hadden. Gelukkig waren er ook andere dingen te verkrijgen en zijn we uiteindelijk met de buit van 3 emmers, twee petjes, een handdoek en een paraplu naar huis gegaan. Ook kon het niet gelaten worden om met de emmers over ons hoofd door te feesten en om de paraplu heen te dansen.

Na een kort nachtje slapen in een lokaal in de airco zijn we ons nog even wezen opfrissen in het dichtbijgelegen zwembad en zijn we vervolgens weer terug naar Paramaribo gereden.

Dinsdag is Eileen naar de huisarts geweest, omdat zij een oorontsteking dacht te hebben en raak was het. Met een recept voor oordruppels die dan weer gehaald moesten worden bij een apotheek in de stad. Na het fietsen naar de apotheek van het ziekenhuis bleken ze de oordruppels niet te hebben. Na het uiteindelijk bellen van zo'n 5 apotheken op woensdag, was er eindelijk een die het had. Zaterdag is ze weer terug geweest naar de huisarts want het bleek toch nog niet over te zijn. Eindelijk aan de antibiotica, die overigens maar 3 srd was, gaat het nu dan wel wat beter gelukkig.

Op stage zijn we ook eindelijk begonnen aan onze projecten, maar liepen we al snel tegen het probleem dat er maar één apparaat is en toch echt twee projecten. Afgelopen week heeft Marten dus gewerkt aan een andere methode om Vitamine C te meten en heeft Eileen op de HPLC haar methode geoptimaliseerd.

Aankomende week zijn wij dinsdag vrij, omdat dit een nationale feestdag is. Wat natuurlijk goed uitkomt aangezien Marten dan jarig is. Aankomend weekend zulen wij meegaan doen met een expeditie. Wat heel heftig klinkt, maar eigenlijk neerkomt op waarschijnlijk veel drankspelletjes en slapen in een hangmat. Hiervan zullen jullie natuurlijk alle sappige verhalen van horen.